Retourtje Nederland, please!

In mijn laatste verslag keek ik vooruit op een nieuwe week waarin ik hoopte dat het mij weer van alles zou brengen, nou dat heeft het zeker gedaan!

Maandagmorgen begon school weer om 8:30. Die dag had ik een toets voor aardrijkskunde en een presentatie voor antropologie. Heftig. Eerst de presentatie, ik heb nog nooit zo lang geoefend op het openen van een presentatie. Mijn halve groep lachte me uit, want de leraar had waarschijnlijk al 3x gezegd dat ik mocht starten maar door de zenuwen is me dat compleet ontgaan. Ik heb in mijn beste Spaans iedereen voorgesteld, verteld waar onze presentatie over ging en welke onderwerpen we gingen bespreken. pff dat zit erop, gelukkig. Ik denk dat het best goed ging, want zelfs de docent keek vrolijk en dat is hoogst uitzonderlijk aangezien hij mij alleen nog maar heeft aangekeken met een super zuur gezicht.

Na de presentatie was het tijd voor de toets. De docent vond zichzelf bijzonder schappelijk dat ik een woordenboek mocht gebruiken. Ik had 25 minuten en ik heb me rot gezocht. Je zou zeggen dat je met een woordenboek, de vragen en antwoorden in ieder geval een heel eind zou moeten kunnen begrijpen. Of je het juiste antwoord weet is dan een volgende. Helaas stonden ongeveer 20 woorden van de 45 die ik opgezocht heb, niet in het woordenboek. Toch maar weer gokken dus, dit keer ben ik op advies van mijn zus voor het langste antwoord gegaan. Dat ging ik principe best lekker tot ik bij het onderdeel openvragen kwam, shit daar had ik ff geen rekening mee gehouden… Ik heb in mijn beste Spaans geschreven; Het spijt me ontzettend maar het is voor mij onmogelijk om antwoord te geven in het Spaans. Dit keer hadden we het resultaat niet direct maar moesten we er een week op wachten. 2,22, nou is dat natuurlijk niet zo’n fantastisch punt maar ik probeer het positief te benaderen. Ik zit inmiddels in ieder geval in de plus!

Zoals ik in mijn vorige verslag al schreef had mijn docent antropologie me aangesproken en me verteld dat ik me maandag middag om 3 uur moest melden in zijn kantoor. Aangezien ik al om half 2 uit was, en ik verwachte dat ik alleen op mijn flikker zou krijgen, had ik weinig zin om daar 1,5 uur op te wachten. Ik heb zijn rooster opgezocht en ben naar het lokaal gegaan waar hij op dat moment les gaf. Zijn les was om 13:45 afgelopen, ik heb me een beetje dom voorgedaan, je kunt tenslotte vergeten dat je pas om 3 uur mocht komen ;). Hoi meneer, u wilde me spreken. Zegt u het maar. Waarop zijn antwoord was, niet nu, niet hier en ik heb lunch pauze van 2 tot 3. Je moet naar mijn kantoor komen.

Shit, het was te proberen natuurlijk! Oké waar is u kantoor? Dat zou hij wel even uit leggen, zijn kantoor was in een ander gebouw op een andere campus. Na een lul verhaal in het Spaans van 5 minuten, dacht ik hier start mijn FBI missie. Ik heb geen flauw idee waar ik moet zijn, dus ik volg je gewoon op een afstandje. Dat werkte perfect, aangekomen bij het juiste gebouw heb ik de bij de service balie gevraagd waar ik precies moest zijn. Een vriendelijke vrouw heeft me geholpen en op een plattegrondje aangewezen waar ik naar toe moest. Nou het wachten kon beginnen, gelukkig heb ik me nuttig kunnen maken aangezien ik voortaan een online job heb!

Om klokslag 15:00 uur stond ik te trappelen voor zijn kantoor, waarop de docent zelf 30 minuten later aan kwam kakken. Nou gaat ie dan, zijn eerste vraag was hoe het met met ging en hoe het me hier beviel in Tenerife. Sinds wanneer ben jij zo aardig?
Waar het hele gesprek op neer kwam is dat hij merkte dat ik niet mee kon met het Spaanse niveau in de lessen en dat de toetsen in combinatie met de tijdsdruk en het taalniveau onmogelijk waren. Daarom wilde hij mij graag een mondeling examen als alternatief aanbieden. Fijn, graag! Daarna kreeg ik ff een minuut of 10 geklaag omdat het voor hem wel veeeeeeeel meer werk was, maar hij wilde het wel doen. Aan het einde van ons gesprek kreeg ik zelfs een compliment, dat mijn Spaans zo ontzettend veel verbeterd was ten opzichte van de allereerste keer dat hij mij zag. Een snelle leerling! Slechter dan de eerste keer kon ook echt niet, want toen verstond ik geen letter van wat hij zei en nu zat ik toch al 15-20 minuten met hem te praten in het Spaans. De aanhouder wint! :)

Dinsdagochtend ben ik eerst naar school gegaan en daarna snel door naar het gemeentehuis. Afgelopen donderdag, 1 dag voor mijn vertrek naar Barcelona ben ik er namelijk achter gekomen dat alleen je NIE residencia niet geldig is om met korting te reizen. Oeps ik heb al 4 vluchten geboekt en achter de rug :P

Om met de korting te kunnen reizen heb je een certficado de viajes nodig, gewoon een papiertje waarop staat dat je inwoner bent en recht hebt op de korting. Nou ik heb weer al mijn kopieën en papieren verzameld en ditmaal ging het boven verwachting snel, binnen 10 minuten stond ik namelijk weer buiten MET mijn papiertje. Daar moest ik echt ff van bijkomen, wie had dat gedacht?! Dit heb ik bij thuiskomst gevierd met een broodje carpaccio en aardbeien, 2 van mijn favorieten (en een keer iets anders dan wijn)! :)

Woensdagochtend ben ik ook naar school geweest, ’s middags heb ik boodschappen gedaan en ’s avonds was het weer tijd voor een leuk etentje. Dit keer bij mij thuis, erg gezellig en lekker.

Donderdagochtend werd ik nat van het zweet en heel misselijk wakker. Shit, dit is niet goed. Tijdens mijn weekend in Barcelona was ik begonnen met een nieuwe antibioticakuur, de eerste dagen ging het heel goed. Ik kon goed lopen en had weinig pijn, maar eigenlijk vanaf het moment dat ik thuis was werd mijn teen weer slechter. Rooder, pijnlijker en dikker…Dinsdag en woensdag kon ik eigenlijk al bijna niet meer lopen! Ik was al een tijdje op en neer aan het appen met Inoek en mama en die zeiden eigenlijk gelijk al je moet naar een dokter, maar ik wilde het zelf nog even aankijken. Één ding dat mama en Inoek allebei duidelijk benoemde was, als je ziek wordt moet je naar de dokter. Dalijk wordt je nog septisch door een zo’n stomme teen.
Nou zo ver waren we nu, ik was ziekjes en helemaal niet lekker. Ik heb naar verschillende huisartsen gebeld op het eiland, sommige waren niet te bereiken en andere gaven direct aan dat ik weinig bij de huisarts kon, dat het klonk alsof ik beter direct naar de chirurg kon gaan, maar daar had ik dus echt geen trek in.

Uiteindelijk ben ik naar de eerste hulp gegaan in het ziekenhuis bij mij in de buurt. Mijn huisgenoot Anja ging met mij mee, zij is geneeskunde student hier en werkt in dit ziekenhuis. Daar aangekomen moest ik mezelf eerst registreren, en vervolgens moest ik wachten in de wachtkamer, daar had ik denk ik 20/30 man voor me. Ze hadden me verteld dat ze mijn hartslag etc zouden komen meten. Anja moest naar huis, familie of vrienden mogen namelijk niet bij je blijven. Dat heb ik nog nooit meegemaakt, maar goed zat ik dan in mijn uppie. Een heel raar beeld, een klein wachtkamertje met 100 stopcontacten, 10 bedden op een rij in de gang waar mensen te pas en te onpas op gingen liggen kuchten. Vreemd, maar goed ik wacht het maar rustig af…

Na ongeveer een half uurtje werd ik geroepen, Meneer Esmee Diana. Hier gaat iets niet helemaal goed, maar toe maar. Een beetje een nukkige vrouw vroeg of ik met haar mee wilde lopen, de lift in en 2 verdiepingen omhoog. Daar mocht ik in een compleet lege wachtkamer wachten, zou er zo meteen iemand bij me komen. Nou dat valt niet tegen dacht ik nog.

Vrij snel kwam er een jonge zuster op me af met een formulier. Ze vroeg mijn naam en waar ik voor kwam. Ik heb uitgelegd dat ik kwam voor een ontsteking aan mijn teen, waarop de vrouw heel vreemd op keek. Ze vroeg of ik allergieën had en hoelang ik al zwanger was? Aangezien ik het woord zwanger in het Spaans niet kende dacht ik te verstaan dat ze vroeg hoelang ik de infectie al had. Waarop ik antwoordde; 3 maanden. Ze bleef dezelfde vraag maar stellen, maar ik begreep het niet. Toen begon ze een grote dikke buik uit te beelden, pregnant,you? Wacht is ff, waar ben ik? Toen zag ik het bordje gynelogia hangen. Godverdomme, stelletje achterlijke. Ik sta geregistreerd als MENEER Koopmans, ik kom hier voor een ontstoken teen en jullie nemen mij mee naar de gynaecologie en vragen hoelang ik zwanger ben? Ik was al nerveus en dat schoot echt verkeerd, stelletje prutsers, mijn vertrouwensniveau daalde binnen 3 seconde naar -20. Na lichtelijk pissig verschillende keren benadrukt te hebben dat ik zeker wist niet zwanger te zijn, ben ik weer terug gebracht naar de afdeling urgencias. Daar werd ik letterlijk in een hoek gezegd en werd me verteld hier te wachten.

Na 15 minuten heb ik een zuster aangesproken, ik sta hier maar te staan wat is de bedoeling? Dat wist ze niet, ik moest gewoon wachten. Ik ga hier niet als een of andere joker in een hoekje staan dus ik ben terug gelopen naar de receptie. Daar heb ik gevraagd wat er allemaal aan de hand was? Ik kreeg wel een antwoord maar ik begreep het niet echt. Licht kokend heb ik Ali gebeld en verteld wat er gebeurd was. Ik heb de man van de receptie gevraagd om alsjeblieft met hem te bellen, omdat hij vloeiend Spaans spreekt. Uiteindelijk kwam de aap uit de mouw, ze hadden mij perongelijk verwisseld met een andere patiënt. Ze dachten niet dat ik zwanger was en ik mocht weer plaats nemen in de wachtkamer om te wachten op mijn beurt.

Dat heb ik gedaan. Na ongeveer 2 uur wachten werd mijn naam weer geroepen, waar zullen ze me dit keer naar toe brengen? Ik werd meegenomen naar een kantoortje en daar kreeg ik een ziekenhuis armbandje. Daar werd dan ook eindelijk gevraagd wat ik nou eigenlijk mankeerde. Ongeveer 3 uur na mijn binnenkomst, vragen ze dus uit wat er aan de hand is en bepalen ze hoe ernstig het is. Nou ben je mooi de lul dus als het echt urgent is, in 3 uur kun je verdomme dood en begraven zijn.

Ik mocht weer plaats nemen in de wachtkamer. Anja appte of ik honger had, en of ze misschien iets te eten zou komen brengen. Wat een lieverd. Graag ik lust wel vort wat. In de wachtkamer heb ik intens genoten van mijn broodje manchego en na nog een uur denk ik werd ik binnen geroepen. Schoen uit, er werd 3 seconde gekeken. Ja mevrouw het is ontstoken en je hebt een kleine operatie nodig. Hier doen we alleen grote operaties dus we kunnen je niet helpen, maar ik schrijf wel een papiertje voor je dan kun je morgen naar een andere kliniek. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat dit al maanden het geval was, dat ik al twee antibiotica kuren verder was en dat ik ziek begon te worden. Daar werd totaal niet naar geluisterd, ik had gewoon een kleine operatie nodig en ze konden mij niet helpen. Ik mocht nog net mijn schoen weer aantrekken, maar hij had me liever op blote voeten buiten geduwd. Nou daar heb ik dan de halve dag voor in het ziekenhuis gezeten?!

Thuis aangekomen ben ik begonnen met bellen. Ik had een verwijzing gekregen voor een kliniek en een ander receptje maar die verrekte doktershandschriften kun je met geen mogelijkheid lezen. Conclusie, Inoek en mama waren het er allebei over eens dat ik naar die kliniek moest gaan en mijn teen moest laten doen. Ze stelde voor om mijn schoen net zo lang aan te houden tot ik zeker wist wat er ging gebeuren. Shit, shit, shit, dit probeer ik al die tijd al te voorkomen maar er zit niets anders op…

Maria vroeg waarom ik vandaag niet op school was en ik heb haar het verhaal uitgelegd. Zij bood meteen aan om met me mee te gaan. Fijn, sluit ik in ieder geval de taalbarierre zover als kan uit. De volgende ochtend waren we om half 9 in de kliniek. Ze wilde graag een kopie van mijn zorgpas, die heb ik niet bij me. Ik ben namelijk in December overgestapt naar een andere verzekeraar en mijn zorgpas was nog niet binnen toen ik naar Tenerife vertrok. Wel had ik een scan op mijn telefoon die ik door kon sturen, dat accepteerde ze niet. Ze wilde zelf een scan maken van de pas alleen dan kon ik geholpen worden of ik moest alles hier betalen. Dan kon ik de rekening later indienen bij mijn verzekeraar. Oké is goed, wat gaat het kosten?
Dat vonden ze moeilijk te zeggen, na lang zeuren deden ze toch een inschatting.

Een consult kost 90 euro. Eerst zou een zuster mijn teen/voet schoon moeten maken; dat kost een half tot een heel consult. Dan zou een arts naar mijn voet kijken, dat kosten 1 consult. Vervolgens zou de arts beslissen wat er gedaan moest worden en dan zou dat uitgevoerd worden, dat kosten 1/2/3 consulten. Daarnaast moest ik betalen voor de verdoving, de spuit, de steriele materialen, het verband etc,etc. Daarnaast was het verplicht om 1 of 2 keer per dag naar de kliniek te komen voor de nazorg, zij zouden de wond dan bekijken en verbinden, dit kosten ook elke keer 1 of 2 consulten. Kortom het zou 600 a 700 euro gaan kosten. Ook vermoeden ze dat ik de operatie verschillende keren nodig zou hebben.

Nou papa maar even bellen dan. Die heeft mij het nummer van de zorg verzekeraar gegeven. Ik heb hen gevraagd of ze geen document hadden liggen in het Spaans waarin zij bevestigde dat ik bij hun verzekerd was en dat de kosten gedekt zouden worden. Dat konden ze niet doen, want Tenerife hoort gewoon bij Europa en daar moet de zorgpas of een kopie daarvan gewoon geaccepteerd worden. Nou hier kom ik dus niets verder mee.

In de kliniek hadden ze verteld dat ik naar het social security kantoor moest gaan, om daar een public health card aan te vragen. Nou laten we dat dan maar proberen. De kaart konden ze wel regelen maar dat ging wel even duren. Ze zouden contact opnemen met de overheid van Nederland, checken of ik verzekerd was en dan zouden ze mij een Spaanse kaart geven waarmee ik in elke kliniek terecht kon. Maar dat ging wel 1,5 tot 2 weken duren.
Maria heeft nog naar haar kliniek gebeld, als ik 900 euro zou betalen mocht ik nu meteen komen, dan zou hij zijn andere afspraken afzeggen.. Tuurlijk, zou ik ook doen voor 900 euro, zeg het maar waar wil je me hebben?

De zorgverzekeraar weer gebeld en gevraagd hoe het zit met de vergoeding. Als je dan 600/700 moet voorschieten wil je wel weten dat je het terug krijgt. Er wordt vergoed wat een soort gelijke behandeling in Nederland kost, dat is €86,95. Als de behandeling hier duurder was, kon ik misschien nog wat geld terug krijgen via de reisverzekering als je voor medische kosten verzekerd bent. Jeetje, wat een bedragen. Ik had inmiddels al lang vluchten naar Nederland gecheckt en ik wist dat ik zaterdagochtend om 12:15 in Eindhoven kon zijn.

Na een tijdje met papa gebeld te hebben, zei hij eindelijk de verlossende woorden. Kom maar naar huis, laat me maar weten hoe laat ik je morgen op moet halen en waar. Dat liet ik me geen twee keer zeggen, ik heb meteen mijn vlucht geboekt en Inoek en mama geïnformeerd.

Inoek loopt momenteel co-schappen bij een huisarts in Valkenburg. Hij had gezegd laat je zusje maar op Maastricht vliegen, dan doe ik die ingreep morgen wel en dan mag jij assisteren. Ik hoopte heel erg dat hij het serieus meende en heb Inoek gevraagd om dat te regelen. Zelf ben ik nog even naar school gegaan voor een leestoets Engels. Toen ik uit mijn toets kwam had ik de bevestiging van Inoek, morgen middag wil Paul de ingreep wel doen. Perfect.

Thuis aangekomen ben ik snel gaan inpakken. Maria bood aan om me naar het vliegveld te brengen, zij moest tot ongeveer 3 uur werken in het casino en zou daarna toch naar het zuiden rijden om bij haar vriendje te slapen die daar woont. Ze heeft me rond 03:15 opgehaald en weggebracht. Perfect. Zaterdagochtend ben ik om 6:25 naar Eindhoven gevlogen, daar kwam ik rond 12:15 aan. Papa en mama hebben me opgepikt en we zijn direct doorgereden naar Maastricht om Inoek op te halen. Een snelle lunch en door naar Valkenburg. Daar heb ik een echte voorkeursbehandeling genoten (alhoewel genoten?!), op zaterdag heeft Paul speciaal voor mij de praktijk geopend. Nadat ik verdoofd was, mocht Inoek de ingreep uitvoeren. Het is natuurlijk een beetje raar, je eigen zus die haar diploma nog niet heeft laten snijden, maar van mij mocht ze. Meer pijn hebben dan ik de afgelopen tijd gehad heb, kan volgens mij niet en daarnaast denk ik echt dat Inoek een uitzonderlijk goeie dokter is en wordt. Ze haalt al haar toetsen boven gemiddeld, wil alles maar dan ook echt alles weten en is gewoon een kei in haar vak. Mijn zege heb je <3.

Dokter Dina was er natuurlijk ook als de kippen bij en die had volgens mij ook maar al te graag gesneden. Papa wachtte veilig in de wachtkamer. Na de ingreep was ik behoorlijk misselijk en moest ik er even bij gaan liggen. Toen ik weer een beetje kleur kreeg, kon ik weer overeind en zijn we met zijn 4-en wat gaan eten. Mooi restaurant, goeie bediening en heerlijk eten. Daarna hebben we Inoek naar huis gebracht en zijn papa, mama en ik begonnen aan de tocht terug naar huis. De verdoving was inmiddels uitgewerkt en ik had veel last van mijn teen. Thuis aangekomen heeft dokter Dina het verband vervangen en ben ik lekker naar bed gegaan.

Sommige begrijpen niet dat ik steeds voor een half jaar weg ga als ik het thuis zo goed heb. Ik ben gewoon heel nieuwsgierig naar wat er nog meer is. Maar op zo’n momenten als deze is het nergens zo fijn als thuis. Papa en mama staan altijd voor mij klaar en steunen elke keuze die ik maak. Meer dan 1 telefoontje is er niet nodig om hun hele planning over hoop te gooien en ze rijden met en voor mij van hot naar her en daar ben ik ze eeuwig dankbaar voor! <3

Zondagochtend werd ik wakker in mijn eigen bed zonder pijn, ik kon weer prima lopen en zelfs de trap op en af ging redelijk. Eindelijk! Dat werd tijd na 3 maanden. Zondag heb ik de hele dag niks uitgevoerd, Takkie en ik hebben genoten van een dagje bankzaken en tussendoor hadden we aangenaam bezoek. Ook ben ik weer herenigd met mijn lieve Unotje. Wilfried & Mariette zijn langs geweest en Martijn is ’s avonds wat komen drinken.

Maandag kon ik prima lopen, geen greintje pijn en ik begon me eigenlijk wel te vervelen. Laat ik eens wat ondernemen, ik heb Albertus opgetrommeld. He Alberto, hoe is het? Herken je mijn achtergrond, nee die herken ik niet, hoezo? Ik ben thuis, kom je koffie drinken? Mooi die kwam er meteen aan, na de nodige kopjes koffie en geklets ging Albert weer naar huis. Leuk heb ik hem weer even gezien. Toen ben ik begonnen aan operatie eskimo. Ik had afgesproken om bij Nathalie op de koffie te gaan in Oss. Het is natuurlijk niet super verstandig om auto te rijden met zo’n teen in het verband, maar ik mankeer niets aan mijn handen dus ik ging op de scooter. Klein detail, de gevoelstemperatuur in NL was -8, ik woon op een eiland waar het altijd +25 is. Brrrr, ik had een trui een vest, een gevoerde jas en een winterjas aan met handschoenen, muts en sjaal; toch had ik het koud. Tja je moet er iets voor over hebben. Na een middagje bijgekletst te hebben met Nath ben ik weer begonnen aan mijn vriestocht richting huis.

Dinsdag had ik afgesproken met Maaike, ook toen ging ik op de scooter maar Schaijk is dichter bij en gelukkig was het minder koud. Ik heb een rondleiding door het huis gekregen, in korte tijd hebben ze hard gewerkt en het ziet er fantastisch uit! Nou laat ik is iets doen voor die mammie, ik heb gekookt. 2 vliegen in een klap want nu kan ik ook lekker zelf bepalen wat ik wil eten :)

Mama is op woensdag altijd vrij en we zouden samen lekker een dagje doen. Naar de landwinkel voor kaas en een beetje andere boodschappen. Helaas gooide Ryanair roet in het eten met het volgende mailtje:

Goedenavond Mevrouw Koopmans,

Uw vlucht is gecanceld, het spijt ons ontzettend. U heeft 2 opties, u kunt uw vlucht gratis om boeken of u kunt uw geld terugvragen.

Verdomme! Als ik zou om boeken zou de eerst volgende optie zaterdagochtend zijn. Dat kan eigenlijk niet want ik heb al een vlucht geboekt voor vrijdag vanaf Tenerife naar Barcelona, dan mis ik die. Zal ik dan direct naar Barcelona vliegen? 300 euro enkel en ik heb alleen maar dikke truien in mijn koffer. Shit!
Oké wat dan, geld terug vragen en zoeken naar andere opties. Morgenochtend 6:20 vanaf Brussel, pap/mam willen jullie mij wegbrengen? Ja dat wilde ze wel!

Ik heb snel alles ingepakt, mama en ik hebben gezocht naar een Albert Heijn die nog open was en daar heb ik 2 pakken komijnekaas gekocht en een bolletje peperkaas. Hoezo Nederlands? Ook heb ik stroopwafels gekocht voor Maria, die vindt ze zooooo lekker, dat verdiend ze wel!

Midden in de nacht onze nest uit en op naar Brussel, jammer van ons dagje samen mam maar dat halen we in Tenerife wel in! Na een goeie vlucht ben ik naar huis gegaan, daar heb ik mijn koffer uitgepakt en alles gewassen. Donderdag heb ik het rustig aangedaan en mocht ik mijn koffer weer inpakken. Vrijdagochtend ben ik naar Barcelona gevlogen. In verband met pasen had ik een weekje vakantie, heerlijk! :)

Vrijdagavond zouden we eigen gaan eten met Behnam, zijn vriendin en zijn moeder maar na de ingreep aan mijn teen, die vroege vluchten waarvoor ik midden in de nacht op moest en alle indrukken zag ik een rustig avondje samen beter zitten.

Ali en ik hebben een heerlijke week samen gehad. Het weer was goed en ik geniet er intens van als wij langer samen zijn dan 2 of 3 dagen. Heb ik nog iets meegemaakt? Van alles! Is er iets wat ik in het bijzonder uit wil lichten? Ja ik ontkom er niet aan, ik heb voor het eerst in mijn leven mijn vlucht gemist!!! :(

Zondagochtend 1 April zou ik terugvliegen van Barcelona naar Tenerife omdat ik maandag (2e paasdag) gewoon weer naar school moest. Hier is dat geen vrije dag! De vlucht zou om 6:15 vertrekken, verdomme weer midden in de nacht mijn bed uit. Zaterdagavond heb ik mijn koffer helemaal ingepakt en alles klaar gelegd om de volgende ochtend snel te kunnen vertrekken. Ali zou meegaan naar het vliegveld en ik had mijn wekken om 03:50 gezet! Ruim op tijd! Nu wilde ik per se een oplader hebben voor mijn telefoon met een 3m kabel, maar dat zijn dus niet-originele opladers. Tot nu toe werkte het perfect, maar heeeeeeeeel soms gebeurd het dat je de oplader wel in je telefoon stopt maar dat er geen verbinding gemaakt wordt en de telefoon dus niet oplaad.
Laat dat nou het geval geweest zijn… Toen ik mijn telefoon aan de lader legde had ik nog 4% batterij. Mijn telefoon is dus vrij snel uitgevallen waardoor mijn wekker niet is afgegaan. Om 5:40 schrok ik wakker en wilde ik nog een taxi nemen om mijn vlucht te halen, maar dat was gewoon echt niet te doen!

Shit wat ben ik ongelofelijk stom, had ik het maar even gecheckt. Had ik Ali maar gevraagd om ook een wekker te zetten, maar goed dat is nu te laat. Vluchten voor die middag, maandag of dinsdag waren ontzettend duur 200+. Woensdag was enigszins betaalbaar dus ik heb er nog maar een paar dagen vakantie aan vast geplakt. Vanmorgen ging mijn wekken om 6:13 en die van Ali om 6:15 mijn telefoon was opgeladen en ik was klaar voor vertrek :P

Ik zit nu in het vliegtuig dit verslag te schrijven terugkijkend op de afgelopen 3 weken. Wat is er weer veel gebeurd en wat vliegt de tijd! Ik ga nu even wat slaap inhalen zodat ik volle bak aan de slag kan in Tenerife. Mijn tentamens komen dichterbij, mijn Spaans niveau toets komt eraan en nog veel meer.
Mijn teen geneest perfect en ik voel me top. Ik ben klaar voor alle uitdagingen die op mijn pad komen en zeer benieuwd naar jullie reacties op dit verslag!

Let’s gooooo en een dikke kus!

Esmee

P.S. Zie de foto’s en vooral die van mijn stoere zus!